Delirmedim

Bazen bana öyle geliyor ki kalbim, beynim, gözlerim, burnum, kulaklarım, parmaklarım bana oyun oynamak için anlaşmışlar. 

Beynim söz vermiş sanki kalbime, "Bu aralar susuyorum, benim de kısa bir tatile ihtiyacım vardı zaten. Ne istersen yapabilirsin. Tüm kararları sen al. Karışmayacağım, karıştırmayacağım. Hatta ben sinirleri de alıp gideyim, sinirlenemesin daha iyi olur." Kalbim bu rahatlığı çok sevmiş olacak ki arada vücudumda gezintiye çıkıyor. Çok değil 1-2 saat önce beynimin oralarda attığını hissettim.

Ya parmaklarımın kulaklarıma söylediklerine ne demeli? "Sen hiç merak etme. Müzik dinlemek istediği an zaten Youtube'a ya da Fizy'e giriyor. Ben istediğini yazmasını engelleyeceğim, hep aynı şarkıları dinlesin, dinlesin ki beyninin yokluğunu farketmesin, uyuşsun."

Burnum desen çoktan özgürlüğünü ilan etmiş durumda. "İster kahve kokla ister parfüm. Ben istemediğim sürece gitmeyecek bu koku. Bence boşuna yorma kendini. Belki tadını çıkarmaya bakmalısın." Tamam, pes ettim zaten. Tadını çıkarma konusuna gelecek olursak pek başaramıyorum sanırım.

O gözlerin duvara sürekli boş boş bakmasına değinmek bile istemiyorum. Ölürken değil miydi yaşanan her şeyin gözlerin önünden geçmesi olayı? Neden her gün sil baştan yaşıyorum öyleyse? 

En komiği de "onu anmayın, söylemeyin, hayır bu konuyu konuşamayız, hayır oraya gidemeyiz, işte tam şurasıydı" cümleleri arkasından gelen "kızlaaar" narası ve üzülmüş surat. 

Kısacası kendimi anlayamıyorum.

Bu arada organlarımı konuşturmuş olabilirim ama delirmedim.

Parmaklarım yine oyun oynadı.