Ahmet Abi.

Ne zaman kendimi güçlü hissetmek istesem, şansın yanımda olmasını diliyor olsam arka fonda hep Ahmet abi çalıyordu...

Üniversite son sınıfta tezimi yazarken, okuduğum tüm kitapları "beni vur, beni onlara verme" psikolojisi ile okuyup yazdım. O, bunu düşünerek mi seslendiriyordu bilmiyorum ama çoğu zaman ben şarkılarını düşünmek istediğim şekilde düşündüm sanırım. O kadar nefret ediyordu ki ölmeyi göze alıyordu işte.

Ne zaman sınıf ayrılıkları yüreğimi yaksa, alın teriyle ekmeğini kazanan bir insanın canı yansa "bu ne çıldırtan denge, yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe" dedim. Roboski'de onlarca canın ölümünden sonra yılbaşı eğlencesi yapanları görünce de bu sözü mırıldandım mesela.

Gezi'de çok korkuyorken de, kaçıyorken de, ağlıyorken de ve hatta gülüyorken de aklımdan hep O'nun da bu parkta bizimle olması gerektiğini geçirdim. Bize canlı canlı şarkı söyleyeceğine inanıyordum, bize yine güç verecekti.

Rakı masasında O'nu anmayan var mı? Hiç sanmıyorum. Anmamak olmaz ki... Belki de mesajlar attık "kendine iyi bak beni düşünme, su akar yatağını bulur" Kim bilir?

Ah be Ahmet abi. Şimdi yine güce ve şansa ihtiyacım olduğunu hissettiğim bir dönemdeyim. Bir baktım ki söylüyorsun arkadan usul usul. Teşekkür ederim abi.